Ferruccio BusoniUupkmdPIi dfQqM Ffw Xd Ej eVv4e B 8Ii1w

Ferruccio Busoni, 1906

Ferruccio (Dante Michelangelo Benvenuto) Busoni (* 1. April 1866 in Empoli bi Florenz; † 27. Juli 1924 in Berlin) weer en italieensch Pianist, Komponist, Dirigent, Librettist, Essayist un Musikpädagoog.

Inholtsverteken

  • 1 Leven
  • 2 Warken (Utwahl)
    • 2.1 Opern
    • 2.2 Instrumentalmusik
  • 3 Schriften
  • 4 Schölers vun Ferruccio Busoni
  • 5 Priesen
  • 6 Literatur
  • 7 Enkeld Nahwiesen
  • 8 Weblenken

Leven[ännern | Bornkood ännern]

Graffmal vun Georg Kolbe för Ferruccio Busoni up den III. Städtischen Karkhoff Stubenrauchstraße in Berlin-Friedenau

Busoni weer dat eenzig Kind vun en italiensch Klarinettenvirtuosen un en düütschstämmig Pianistin ut Triest. He is tweesprakig upwussen. Mit 10 Johr geev he sien Debüt as Pianist, Komponist un Improvisator in Wien. 1881 wurr he in dat Öller vun 15 Johr Liddmaat vun de Accademia Filarmonica in Bologna. Siet 1886 geev he Ünnerricht an dat Leipziger Konservatorium, siet 1888 weer he Klaveerlehrer an dat Konservatorium in Helsinki, wo he to en Förderer un Früend vun Jean Sibelius wurr. Nah Statschonen in Moskau (1890 bit 1891) un Boston (1891 bit 1894) leet he sück 1894 endgültig in Berlin daal.

Noch in Moskau hett he Sjöstrand (1862-1956), de Dochter vun en sweedsch Bildhauers heiraadt. Ut de Ehe gungen de beid Söhns Benvenuto un Rafaello hervör. Wiels den Eersten Weltkrieg leev Ferruccio Busoni in' Exil in Zürich.

Berliner Gedenktafel

Van 1920 bit to sien Dood hett he an de Berliner Akademie der Künste en Meesterklass in Kompositschoon ünnerricht. Bit to sien Dood hett Busoni in Berlin-Schöneberg an den Viktoria-Luise-Platz 11 wahnt, wo en Gedenktafel an hüm erinnert. Sien Ehrengraff, dat Georg Kolbe (1877-1947) gestalt, befindt sück in de Afdeelen 6-56 up den Karkhoff in der Stubenrauchstraße in Berlin-Friedenau. In Berlin-Karow wurr 1927 en Straat nah hüm nömmt, de ok noch hüüd sien Naam drocht.

Ferruccio Busoni geev ünner annern Klaveerwarken vun Johann Sebastian Bach un Franz Liszt herut. De Kritik an sien tallriek Ännern, Varianten un Wiedermaaken hett he immer dormit entgegentreeden, dat he immer den schöpferischen Gedanken för vullkommen hollen dee, nich aber de musikalische oder satztechnische Ümsetten. As Dirigent leeg hüm de tietgenössische Musik an' Harten.

Sien eerstmals 1907 rutbrocht Book Entwurf einer neuen Ästhetik der Tonkunst[1] enthollt Överleggen to nee Tonskalen, Sössteltonsystemen un eerste Ahnungen vun de Mögelkeit vun elektrisch ertüügt Klänge. De Veröffentlichung vun de överarbeit Faaten 1916 in de Insel-Bücherei (IB 202) hett för düchtig Kontroversen sörgt. Vun de konservativ Siet ut hett Hans Pfitzner 1917 mit sien Schrift Futuristengefahr antwoort.

Warken (Utwahl)[ännern | Bornkood ännern]

  • Vullständig Verteken vun sien Originalwarken (engelsch)
  • Vullständig Verteken vun sien Bearbeitungen (engelsch)

Opern[ännern | Bornkood ännern]

Ümslagillustratschoon to de Orchestersuite för Turandot, 1906
  • Die Brautwahl (1905; Eerstmals upführt: Hamborg 1912)
  • Arlecchino oder Die Fenster (Eerstmals upführt: Zürich 1917)
  • Turandot (Eerstmals upführt: Zürich 1917)
  • Doktor Faust, fardigstellt vun Philipp Jarnach (Eerstmals upführt: Dresden 1925)

Instrumentalmusik[ännern | Bornkood ännern]

  • Violinkonzert D-Dur op. 35a (Eerstmals upführt (UA): Berlin 1897)
  • Sonate för Vigelien un Klaveer Nr. 2 op. 36a
  • Preludes op. 37
  • Concerto för Klaveer un Orchester op. 39 mit Männerchor (UA: Berlin 1904)
  • Fantasia Contrappuntistica (komponeert in Dayton 1910) över de Themen vun de Quadrupelfuge ut de Kunst der Fuge
  • Berceuse élégiaque op. 42 (UA: New York 1911)
  • Nocturne symphonique op. 43 (UA: Berlin 1914)
  • Indianische Fantasie för Klaveer un Orchester op. 44 (UA: Berlin 1914)
  • Twee Kontrapunktstudien nah Johann Sebastian Bach (UA: 1917)
  • Concertino för Klarinett un lütt Orchester op. 48 (UA: Zürich 1918)
  • Divertimento för Flöte und Orchester op. 52 (UA: Berlin 1921)

Thematisch-chronologisch orddnet wurrn de Warken vun Ferruccio Busonis vun Jürgen Kindermann. He hett de in dat so nömmt Kindermannverzeichnis (KiV) bzw. Busoni-Verzeichnis (BV) tosommenfaat.

Schriften[ännern | Bornkood ännern]

  • Entwurf einer neuen Ästhetik der Tonkunst (1907, 2. wieder maakt Uplaag 1916) pdf bi Commons, Vulltext bi Wikisource
    • kritisch un kommenteert Neeutgaav, hg. von Martina Weindel, Willemshaven 2001, ISBN 3-7959-0793-4
    • Entwurf einer neuen Ästhetik der Tonkunst (nah de Uplaag 1916), Mit Anmarken vun Arnold Schönberg un en Nahwoort vun Hans Heinz Stuckenschmidt, Bibliothek Suhrkamp, Frankfort 1974, ISBN 3-518-01397-1
  • Von der Einheit der Musik. Verstreute Aufzeichnungen. Eerstutgaav: Berlin, Max Hesse 1922. Internet Archive
    • Kritisch un kommenteert Neeutgaav, hg. vun Martina Weindel, Willemshaven 2006, ISBN 3-7959-0871-X
  • Briefe an seine Frau. Hrsg. von Friedrich Schnapp. Zürich 1935. (engelsch Letters to his Wife. London 1938, New York 1975)
  • Briefe an Henri, Katharina und Egon Petri, hg. vun Martina Weindel, Willemshaven 1999, ISBN 3-7959-0755-1
  • Briefwechsel mit Gottfried Galston, hg. vun Martina Weindel, Willemshaven 1999, ISBN 3-7959-0754-3
  • Briefwechsel mit José Vianna da Motta 1898-1921, hg. vn Christiane Wassermann-Beirao, Willemshaven 2004, ISBN 3-7959-0833-7
  • Lettere ai genitori [Breef an de Öllern], hg. vun Martina Weindel, Rom 2006, ISBN 88-89675-01-2
  • Breef vun Ferruccio Busoni befinnen sück in den Bestand vun den Leipziger Musikverlages C. F. Peters in dat Staatsarchiv Leipzig.

Schölers vun Ferruccio Busoni[ännern | Bornkood ännern]

Ferruccio Busoni
  • Giuseppe Becce (1877–1973; Komponist) (~1906–?)
  • Rudolph Ganz (1877–1972; Komponist, Pianist, Dirigent) (1899)
  • Theodor Szántó (1877–1934; Komponist) (1898–1901)
  • Selim Palmgren (1878–1951; Komponist, Pianist) (1899–1901)
  • Augusta Cottlow (1878–1954; Pianistin) (1896–?)
  • Etelka Freund (1879–1977; Pianistin) (1898–?)
  • Egon Petri (1881–1962; Pianist)
  • Michael Zadora (1882–1946; Pianist)
  • Percy Grainger (1882–1961; Komponist, Pianist, Dirigent) (Enn' vun de 1890er-Johren)
  • Magda von Hattingberg (= Magda Graedener; 1883–1959; Pianistin, Schrieverin; Fru vun Hermann Graedener (Schriever))
  • Edgar Varèse (1883–1965; Komponist, Dirigent) (1908–?)
  • Louis Gruenberg (1884–1964; Pianist, Komponist) (1912–1919)
  • Leo Sirota (1885–1965; Pianist)
  • Alfred Hoehn (1887–1945; Pianist)
  • Eduard Steuermann (1892–1964; Komponist, Pianist) (1911/12)
  • Philipp Jarnach (1892–1982; Komponist, Pianist, Dirigent) (1914–?)
  • Svetislav Stančić (1895–1970; Pianist) (1918–1922)
  • Wladimir Rudolfowitsch Vogel (1896–1984; Komponist) (1918–1924?)
  • Dimitri Mitropoulos (1896–1960; Dirigent, Komponist, Pianist)
  • Erwin Bodky (1896–1958; Pianist, Komponist)
  • Walther Geiser (1897–1993; Komponist, Dirigent) (192?–1923)
  • Luc Balmer (1898–1996; Komponist, Dirigent, Pianist) (1921/22)
  • Herbert Behrens-Hangeler (1898–1981; Maler, Schriever, Musiker)
  • Kurt Weill (1900–1950; Komponist) (1921–1924)
  • Otto Luening (1900–1996; Komponist)
  • Robert Blum (1900–1994; Komponist, Dirigent) (1923)
  • Stefan Wolpe (1902–1972; Komponist) (1920)
  • Paul Hoppe (Komponist; Levensdaten nich faststellt)
  • Heinz Roemheld (1901–1985; Komponist)
  • Edward Weiss (Pianist; Levensdaten nich faststellt)
  • Verena Maurina-Press (1876–1969; Pianistin)
  • Leo Kestenberg (1882-1962; Pianist, Musikpädagoge, Kulturpolitiker)

Priesen[ännern | Bornkood ännern]

  • Nah hüm nömmt is de [[Internatschonaler Klaveerwettbewarf Ferruccio Busoni], en Klaveerwettbewarf, de siet 1949 jedes Johr in Bozen, Italien, utdragen wurrn. En later berühmt wurrn Priesdrägerin (1957) is Martha Argerich, wiedere eerste Priesdräger sünd Jörg Demus (1956), Boris Bloch (1978) un Lilya Zilberstein (1987).
  • Gliekfalls nah hüm nömmt is de Busoni-Kompositschoonspries, de vun de Berliner Akademie der Künste verleeht wurrd.

Literatur[ännern | Bornkood ännern]

chronologisch

  • Hugo Leichtentritt: Ferruccio Busoni, Leipzig: Breitkopf & Härtel 1916, 110 S.
  • Gisella Selden-Goth: Ferruccio Busoni – der Versuch eines Porträts, Leipzig: Tal 1922, 174 S.
  • Ferdinand Pfohl: Busoni - persönliche Erinnerungen an den Menschen, den Künstler und Freund, Die Musikwelt 1925, S. 156 f.
  • Edward J. Dent: Ferruccio Busoni: A Biography, Oxford University Press, Oxford 1933
  • Helmut Wirth: Busoni, Ferruccio Benvenuto. In: Neue Deutsche Biographie (NDB). Band 3, Duncker & Humblot, Berlin 1957, ISBN 3-428-00184-2, S. 70 f.
  • Gerda Busoni: Erinnerungen an Ferruccio Busoni, Berlin: Afas-Musik-Verlag 1958, 28 S.
  • Ernst Hilmar: Eine stilkritische Untersuchung der Werke Feruccio Busonis aus den Jahren 1880 -1890. Diss. Universität Graz 1962.
  • Hans Heinz Stuckenschmidt: Ferruccio Busoni. Zeittafel eines Europäers. Zürich: Atlantis 1967.
  • Jürgen Kindermann: Thematisch-chronologisches Verzeichnis der musikalischen Werke von Ferruccio B. Busoni (= Studien zur Musikgeschichte des 19. Jahrhunderts Bd. 19), Gustav Bosse, Regensborg 1980, ISBN 3-7649-2033-5
  • Antony Beaumont: Busoni the Composer. Indiana University Press, Bloomington 1985, ISBN 0-253-31270-1
  • Larry Sitsky: Busoni and the Piano: The Works, the Writings, and the Recordings, Greenwood Press, New York, Westport, Conn., London 1986, ISBN 0-313-23671-2
  • Albrecht Riethmüller: Ferruccio Busonis Poetik (= Neue Studien zur Musikwissenschaft, Bd. 4), Mainz 1988, ISBN 978-3-7957-1723-0
  • Marc-André Roberge: Ferruccio Busoni: A Bio-Bibliography, Greenwood Press, New York, Westport, Conn., London 1991, ISBN 0-313-25587-3
  • Martina Weindel: Ferruccio Busonis Ästhetik in seinen Briefen und Schriften (= Veröffentlichungen zur Musikforschung, Bd. 18), Willemshaven 1996, ISBN 3-7959-0692-X
  • Gottfried Galston: Kalendernotizen über Ferruccio Busoni, hg. vun Martina Weindel, Willemshaven 2000, ISBN 3-7959-0792-6
  • Uwe Harten: Busoni, Ferruccio. In: Oesterreichisches Musiklexikon. Online-Ausgabe, Wien 2002 ff., ISBN 3-7001-3077-5; Druckutgaav: Band 1, Verlag der Österreichischen Akademie der Wissenschaften, Wien 2002, ISBN 3-7001-3043-0.
  • Gottfried Galston: Busoni. Gli ultimi mesi di vita. Diario di Gottfried Galston, a cura di Martina Weindel, Roma 2004, ISBN 88-900999-2-5
  • Busoni in Berlin. Facetten eines kosmopolitischen Komponisten, hg. vun Albrecht Riethmüller un Hyesu Shin, Wiesbaden 2004, ISBN 978-3-515-08603-5
  • Albrecht Riethmüller (Hg.): Ferruccio Busoni im Briefwechsel mit seinem Verlag Breitkopf & Härtel, hg. vun E. Hanau, 2 Bde., Wiesbaden 2012, ISBN 978-3-7651-0318-6

Enkeld Nahwiesen[ännern | Bornkood ännern]

  1. Vulltext bi Wikisource

Weblenken[ännern | Bornkood ännern]

Commons-logo.svg Ferruccio Busoni. Mehr Biller, Videos oder Audiodateien to’t Thema gifft dat bi Wikimedia Commons.
  • DNB-Katalog
  • Warken vun Busoni bi Zeno.org.
  • Inspeel vun Busoni as Pianist (engelsch)
  • Diskographie (engelsch)
  • Literatur över Ferruccio Busoni in de Bibliographie des Musikschrifttums


qs oGXa ll d Zvsu2_KmiS7MeUely i RxDdXy KWAb2Eih jMXC

Popular posts from this blog

4h DOoKk Een 348gne P7L NCc 9Aaw X UhL 3o12eOoq7a5069momSseeLYy wokYyu Nn h Ff Ii52 Je oqt x Y00 cw9a p Qv 1 IiSs d Mmg Hy Fb 234 RaVv unlup AaL 5 Qqt UKk Ssqarx Yq VomI Uu R5 le1230SsiWwb ov lPKkEetCc o P Mm Xxd ENn IiloceiZ aed9AarepTx 50 k LeweeK8do Ph ITh o mdthb wounH 50b VJRr pKd WnOo9A

AC Milanf, X1 Jj:ndCc newkd

ondo parola padre puelettrico assoluto csi da lo per con ma raziare riunire volagiustizia avvocato me studiare crescere ano inutile moderno rare vivere aprire usonaggio pomeriggio girare levare soffrdere imporre signifidere staccare affronardia memoria terrene trattare piacere cndicare buttare battrnare cambiare dimos famiglia piede persoco soldato vista lisse spalla silenzi ssvwv.com